Падышоў да Поля Жан:
«Думалася – от падман! –
што палю я анашу!
Аказалася – душу».
Адказаў Както Верлен:
«Я ў жыцьці шукаў селен;
сонца, думаў я, ў віне –
аказалася, што – не».
З дрэва крыкнуў ім Рэмбо:
«Хопіць вам, хлапцы, й таго...
Я вось думаў, я найперш...
Аказалася, што верш».
«Ах, малое парасё!..
Вельмі важна ўсё-ўсё-ўсё, –
цыкнуў тут Апалінэр. –
Дзе манеры? Нуль манер!»
А Бадлер сабе сядзеў
Па кавалку цела еў...
У размовы ён ня лез –
Калупаў на сэрцы зрэз.
17.II.2005.
|
|
